Pieter Loridanshof

Het Loridanshof is een hofje in Leiden, aan de Oude Varkenmarkt 1.
Het hofje werd gesticht in 1655 door Pieter Loridan. Het bestaat uit een ingangspaviljoen met regentenkamer en 12 woningen. In 1950 is het klaphuis gerestaureerd. Sinds 1968 heeft het de status rijksmonument.

Het hofje is gebouwd op het achtererf van de vroegere herberg De Vergulde Wagen.

portret 1658 van Nicolaas van Negre - Collectie Museum De Lakenhal, LeidenPieter (Pierre) Loridan was een Leidse lakenverver van Waalse afkomst. Hij werd in augustus 1603 geboren, waarschijnlijk als zoon van Philippe Leuridan. In de 80-jarige Oorlog vluchtte hij voor de Spaanse Inquisitie uit de Zuidelijke Nederlanden.
Hij trouwde in Leiderdorp in 1625 met Geertje Teunis. Het is onbekend of hij kinderen had.

Tijdens een grote pestepidemie in 1655 in Leiden (ruim 15.000 doden op een inwonersaantal van ongeveer 50.000) verloor hij veel familie en geloofs-genoten en besloot, bij wijze van goed werk, een hofje te stichten.

Korte tijd na het maken van zijn testament werd ook hij slachtoffer van de pest. Volgens overleveringen was het een prachtige begrafenis want Pieter Loridan had voor zijn uitvaart veel geld uitgetrokken. Naar verluidt kostte zijn grafkist 19 gulden. Voor die tijd een enorm bedrag.

Zijn executeur-testamentair kocht de eerder genoemde herberg, waar in 1656 het hofje gebouwd werd. Via een hal komt men op het binnenterrein, waar een galerij de aandacht trekt. Deze is nu in gebruik als fietsenstalling, maar diende vroeger om de was te kunnen drogen, om een praatje te maken en in het najaar  om vee te slachten, dat door de regenten werd gekocht en verdeeld onder de bewoners.

De huisjes op het hofje waren bestemd voor arme bejaarden, eveneens van Waalse afkomst en die lidmaten waren van de Waalse Gemeente.
Op de zwarte gevelsteen boven de poort lezen we de volgende gulden versregels:

AO LORIDANS HOFIEN 1655
DIE RYK IS VAN GELOOF EN EERLIJK VAN GEMOED
EN IN ZIJN OVDERDOM SCCHROOMT VOOR DE ARREMOE
WERD HIER AL WAER HY VREEMD VAN DESE ZORGH VERLICHT
NV PIETER LORIDAN VOOR HEM DIT HOFIEN STICHT

Er staat heel eenvoudig dat de gelovige bejaarden niet graag hun armoede lieten blijken. Zij schaamden zich er voor. De bewoners van het hofje waren, ook al woonden zij in Leiden, voor de oorspronkelijke bewoners van de stad van vreemde afkomst. Zij spraken onder elkaar waarschijnlijk Frans.
Er werd brood en turf verstrekt en de bewoners kregen dagelijks bier. Het verstrekken van turf duurde voort tot de Eerste Wereldoorlog. De bewoners ontvingen toen geld in plaats van de gebruikelijke brandstof.

bron: Wikipedia en elders op internet

Voor de eerste dag van uitgifte - 20 december 2021 - is er een gelegenheidsenvelop.
 

Klik op de envelop voor
een grotere weergave.

De envelop is voorzien van een eigen stempelafdruk.
In het stempel ziet u de afbeelding van het Hugenotenkruis. Naast het opschrift Leidsche hofjes ziet u dit kruis ook.

Bij de tekst ziet de binnenplaats met de centrale waterpomp van Pieter Loridanshof. Daarnaast een oude pentekening van het oorspronkelijke hofje.

Hugenotenkruis sedert 1688

Het Hugenotenkruis dateert uit de zeventiende eeuw, de exacte herkomst is nog steeds een raadsel. Vermoed wordt dat het kruis ontworpen is door edelsmid Maystre uit Nîmes in 1688, drie jaar na de herroeping van het Edict van Nantes. Het kruis was onmiddellijk een succes, omdat het de protestantse gelovigen de mogelijkheid gaf een kruis te dragen dat anders was dan het gehate katholieke symbool. In het begin werd het hugenotenkruis alleen gedragen door de hugenoten, sinds de negentiende eeuw geldt het als algemeen calvinistisch symbool.

bron: Wikipedia